ลัดเลาะหาของอร่อย รอบทุ่งศรีเมือง เมืองอุดรธานี

การเดินลัดเลาะหาของกิน ถ้าเป็นเจ้าถิ่นเมืองอุดร ก็คงไม่ใช่เรื่องยาก แต่ คนผลัดถิ่น น่ะไม่ใช่ง่ายนัก หลังจากที่ช่วงเย็น ได้เสร็จจากพิธี เสกสุสาน วัดพระมารดานิจจานุเคราะห์ (ตั้งแต่พฤศจิกายน 2510) แล้ว ก็กลับเข้าที่พักเก็บของก่อนจะออกมาเดินหาของกินกันต่อ ไม่รู้ว่าจะหาของกินได้จากร้านแถวไหน ไม่อยากไปไกลจากที่พัก ก็เลยเดินลัดเลาะไปเรื่อยๆ รอบๆ ทุ่งศรีเมือง

เดินไป ก็ไม่เห็นจะร้านให้นั่งรับประทานได้เลย จนเดินผ่านหน้าร้านนึง ไม่ทันสังเกตป้ายชื่อร้านด้วยซ้ำ เป็นร้านอาหารตามสั่ง ดูแล้วก็เฉยๆ เพราะดูบรรยากาศไม่ค่อยน่านั่งรับประทานนัก ก็เลยเดินผ่านไป เจ้าของร้านกำลังง่วนอยู่ในร้าน มองออกมาเห็นเรามองๆ พอดี ก็เลยส่งคำถามออกมาแต่ไกลว่า หาอะไรกินอยู่ใช่ไหม ลองร้านนี้หน่อยมั๊ย เห็นร้านแบบนี้ แต่อร่อยนะ

แม่ก็เลยหันมาสอบถามพวกเราอีกที ว่าจะลองกินที่นี่ดูไหม ก็ในเมื่อเชื้อเชิญกันขนาดนี้แล้ว ใยจะขัดล่ะ พวกเราก็เลยพากันเดินเข้าไปเพื่อจะหาที่นั่ง เจ้าของร้านก็สำทับออกมาอีกว่า “ถ้าไม่อร่อยไม่คิดตังค์จริงๆ เอ้า.” ก็ทำเอาพวกเราอดยิ้มไม่ได้ คนขาย ช่างดูจริงใจเสียจริงๆ

เมื่อนังลงก็เตรียมสั่งอาหาร ที่ออกจากสมอง เพราะไม่มีเมนูให้เลือกแต่อย่างใด นึกเมนูแรกได้ สั่งออกไปอย่างมั่นใจ
สุกี้แห้ง 1 ชาม แม่ค้าก็ตอบกลับมาแทบจะทันใดว่า
ไม่มี ช่วงนี้ ผักมันแพง ไม่ไหวๆ แต่นี้ถ้ามีนะ รับรองอร่อย เพราะน้ำจิ้มสุกี้ทำเองด้วย อร่อยนะ พวกเราก็ยิ้ม..
เอ้าจริงๆ น้ำจิ้มมีอยู่ในตู้ น่ะ เมนูแรกตกลงว่าพลาด อดรับประทาน
งั้นมีอะไรแนะนำรึป่าวครับ ถามแบบนี้เลยดีกว่า จะได้ไม่พลาดอีก
คะน้ำหมูกรอบ ดีมั๊ย อร่อยนะ คำตอบได้มาแล้ว พร้อมคำสำทับเหมือนเดิม คำตอบของพวกเราก็คือ
งั้นก็จานนึงครับ แล้วก็ข้าวเปล่าด้วย แล้วมีอะไรแนะนำเพิ่มเติมไหมครับ
ไข่เจียวหมูสับไหม อร่อยนะ เอาก็เอา อุตส่าห์พูดสำทับมาขนาดนี้แล้ว ไม่เอาได้ไง
ครับ 1 จานแล้วกันครับ อยากได้แกงด้วย เพราะมีแต่ผัดกับทอด
แกงจืดเต้าหู้มีไหมครับ
ไม่มี เอาเป็นไข่น้ำไหมล่ะ อร่อยนะ กำลังจะแนะนำพอดี เอาไหม เป็นแบบไข่ไปทอดแล้วมาทำแกงรึป่าวครับ
ไม่ๆ ไม่ใช่ๆ ไม่เอาไปทอด ลองดูไหมล่ะ งั้นก็ตกลง 1 ชามครับ แล้วอะไรอีกดี มีแนะนำไหม
สามอย่างแล้วนา เดี๋ยวไม่หมดนะ ลองกินดูก่อนไหม พวกเราไปกัน 5 คน กับข้าว 3 อย่าง ก็ดูจะพอกิน แต่อาจจะไม่พอ แต่ในเมื่อแม่ค้า เบรคไว้แบบนี้ ก็พอก่อนก็ได้

เจ้าของร้านดูจะเป็นคนจริงใจเป็นอย่างมาก นี่ถ้าเป็นร้านอื่นๆ สั่งเท่าไหร่ ก็จัดให้เท่านั้นแน่ๆ แต่เจ้าของร้านนี้น่ารักมากครับ เกรงว่า สั่งมากินแล้วจะเหลือ ก็เลยเบรคเอาไว้ก่อน เมื่อกับข้าวจานแรกมาถึง เราถึงได้รู้ว่า ทำไมเจ้าของร้าน ถึงเบรคเราไว้ก่อน ก็มาซะจานขนาดนี้ ก็ควรอยู่หรอกครับที่กับข้าวสามจานจะเอาอยู่ เมื่อจานแรกมาถึง จานที่สอง และสาม ก็ตามๆ มาในเวลาไม่นานนัก ก็กินกันไปเรื่อยๆ ไม่รีบร้อน ถ้ารีบร้อน เดี๋ยวข้าวติดคอ เพราะรสชาติของอาหาร ก็พูดเหมือนกันว่า อร่อย ตามคำท้าทายจริงๆ แต่พอกินๆ ไป กับข้าวก็เริ่มจะไม่พอละ ก็กินกันอย่างหิวขนาดนั้น ก็เลยสั่งอีกสักอย่างแล้วกัน เลยเลือกที่ง่ายๆ น่าจะต้องมีแน่นอน ก็เลยออกมาเป็น กระเพราไก่ อีก 1 จาน เจ้าของร้าน ก็ใส่มาแบบไม่ยั้งอีก เลยทีนี้ กลายเป็นกับข้าวเหลือของจริง เพราะอิ่มกันหมดแล้ว แต่กับข้าวก็ยังอยู่ เลยหาวิธีกำจัด ด้วยการ ขอข้าวเปล่า 1 กล่อง เพื่อใส่ผัดกระเพราที่เหลือจะได้ไปกำจัดต่อบนห้องพัก

เมื่อเรียกเก็บเงิน ก็ยิ่งต้องแปลกใจเข้าไปใหญ่ที่ค่าเสียหาย ถูกจำกัดอยู่ที่ราคาสองร้อยกว่าบาท น้อยกว่าที่คาดการณ์กันเอาไว้เบื้องต้นเสียอีก ตอนจะเดินออกจากร้าน ก็เลยต้องแวะเข้าไปสอบถามให้แน่ใจอีกครั้งว่า คิดครบหมดทุกอย่างแล้วแน่ๆ นะ เพราะราคานี้ ถ้าเป็นกรุงเทพบ้านผมแล้วล่ะก็ หึๆๆ สามร้อยบาท ก็จะน้อยเกินไปสำหรับค่าเสียหายมื้อนี้ ร้านนี้ชื่อ อิ่มดี 20 ไม่ทันได้สอบถามที่มาที่ไปเสียด้วยว่าทำไมถึงชื่อนี้ หากใครรู้วานบอกด้วยนะครับ ร้านนี้เลยถูกจัดลงในบันทึกทันที ว่าปีหน้า จะกลับมากินใหม่อีกครั้ง หวังว่า ครั้งถัดไป ผมจะได้กินสุกี้แห้ง อย่างที่ตั้งใจนะครับ

ภาพเล่าเรื่อง

บันทึกเที่ยว บันทึกภาพ