ขนมปังปิ้ง กับเรื่องของมองโลกบวก

เช้าวันหนึ่ง สามีตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เตรียมตัวจะไปทำงาน มองเห็นขนมปังปิ้ง ที่วางอยู่ในจานบนโต๊ะ แล้วพูดขึ้นว่า “ที่รัก ทำไม ขนมปังมันถึงได้ไหม้เกรียมแบบนี้ล่ะ แบบนี้จะให้ผมกินได้ยังไงกัน ผมไม่กินนะ คุณกินเองแล้วกัน เดี๋ยวผมไปหากินที่ร้านกาแฟแถวๆ ออฟฟิตแล้วกัน” “ไปก่อนนะ เดี๋ยวสาย”

เช้าวันหนึ่ง หลังจากวันนั้น สามีตื่นเช้าขึ้นมา นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร มองดูขนมปังปิ้งไหม้เกรียม ที่วางอยู่ตรงหน้า เรื่องราวอาจจะเหมือนเดิม ถ้าวันนี้…. เค้าไม่ต้องรีบขยี้ตา ตื่นลุกขึ้นมาจากที่นอน เพื่อมาทำอาหารเข้ากินเอง ขนมปังที่ต้องปิ้งเอง แล้วก็ดำเกรียม แม้จะเฝ้าระวังอย่าดีแล้วก็ตาม เค้าหยิบขนมปังปิ้งไหม้เกรียมนั้น ด้วยความทุลักทุเลและ ไม่ทันระวังความร้อนจนเกือบจะทำให้นิ้วมือพอง วางใส่จานที่ยังมีคราบติดจานเล็กน้อย เพราะการล้างที่ไม่สะอาดพอ เค้าเดินถือจานไปวางไว้ที่โต๊ะ แล้วเฝ้ามองขนมปังไหม้เกรียมที่วางอยู่ตรงหน้า พรางนึกถึงวันเก่าๆ วันนี้ไม่มีอะไรเหมือนเดิม และจะไม่มีวันเหมือนเดิม ตั้งแต่ที่ภรรยาเค้าจากไป จากไปอย่างไม่มีวันกลับ ขนมปังไหม้เกรียม กลายเป็นเหมือนกับเข็มคอยทิ่มแทงใจเขาเสมอ เห็นทีไร ก็ทำให้ต้องฉุกคิดถึงภรรยาผู้ล่วงลับทุกครั้งไป เพราะในวันนี้ ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว ไม่มีอีกเลย

“ใช้ชีวิตวันนี้ให้มีความสุข กับปัจจุบัน กับคนรอบข้าง กับสิ่งรอบตัว อร่อยกับขนมปังเกรียมๆ บ้างในบางวัน เพราะไม่แน่ว่า พรุ่งนี้คุณจะได้กินขนมปังแบบไหน กับบรรยากาศแบบใด”

ภาพเล่าเรื่อง

บันทึกเที่ยว บันทึกภาพ