เมื่อพ่อผมเสียชีวิต

จากเหตุการณ์ไม่คาดฝัน เพียงไม่กี่วันที่พ่อ ได้เข้ารักษาตัวในโรงพยาบาล ท่านก็ได้อำลาโลก จากผมไป อย่างไม่หวนกลับ ในหลายๆ ครั้ง เรามักจะคิดว่า ตัวเรานั้นโตพอที่จะยืนได้ด้วยตนเองแล้วก็ตาม แต่พอท่านจากไปจริงๆ แล้ว ความรู้สึกที่ว่า เรายังเป็นเด็ก ก็กลับเข้ามาแทนที่อีกครั้ง ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมกับพ่อ อยู่บ้านเดียวกันตลอด ผมทำอะไรบ้าง อยู่ในสายตาของท่านตลอด และท่านก็คอยให้คำแนะนำ อยู่เสมอๆ เช่นกัน ผมตอบไม่ได้ว่า ผมเสียใจมากขนาดไหน ที่ในวันนี้ ตื่นเช้าขึ้นมา ไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าตายิ้มแย้มของท่านอีกแล้ว

ผมเคยเขียนเรื่อง “มีเวลาเท่ากัน ต่างกันที่ใช้เวลา” มีอยู่ตอนนึงที่กล่าวถึง นักบุญองค์หนึ่ง ในศาสนาคริสต์ เป็นเด็กที่ถูกตั้งคำถามว่า “ถ้าพรุ่งนี้จะเป็นวันสุดท้ายของชีวิต จะทำอะไร” คำตอบที่ได้คือ “ผมก็จะใช้ชีวิต เหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เพราะผมทำทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต อย่างดี อยู่แล้ว” มาถึงตัวเองก็พยายามที่จะทำทุกๆ วันของชีวิต ให้กับคนรอบข้างของเรา มีความสุข แต่นั่นก็ยังไม่เพียงพอ เพราะไม่สามารถตอบตัวเองได้ว่า “ผมจะใช้ชีวิตเหมือนเดิม หากพรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิต” ผมคงต้องลดเวลาการทำงานลง และเพิ่มเวลาให้แก่คนรอบข้างมากขึ้นกว่านี้ เพื่อที่ผมจะไม่ต้องรู้สึกเสียใจเมื่อเวลานั้นมาถึง

เวลาต่อจากนี้ ผมจะพยายาม นำสิ่งที่พ่อของผมทำ สิ่งที่พ่อของผมคิด เพื่อเป็นการระลึกถึงท่าน ใส่ไว้ใน blog ส่วนตัวแห่งนี้ต่อไป ผมอยากจะพูดว่า “พ่อครับ ผมคิดถึงพ่อ” ทุกๆ วัน