คนชงกาแฟ กับกาแฟที่ไม่เคยได้กลิ่น

ระหว่างที่เดินทางกลับมาจากต่างจังหวัด หลังไปทำธุระนิดหน่อย มีโอกาสได้แวะเข้าไปตลาดข้างทาง ก่อนมุ่งสู่กรุงเทพ หลังจากได้หาอะไรใส่ท้อง ก็มองหากาแฟสักแก้ว คาดหวังไปว่า มันจะช่วยให้สดชื่นขึ้นบ้างในเวลาขับรถ มีโอกาสได้พูดคุยกับคนขายกาแฟ ที่ติดป้ายร้านแบบกลางๆว่า กาแฟโบราณ ไม่ได้ถูกตั้งชื่ออย่างเป็นทางการแต่อย่างใด กาแฟของเค้าเป็นการชงแบบโบราณจริงๆ ใช้ถุงชงกาแฟ ตักน้ำร้อนใส่ แล้วกรองน้ำกาแฟใส่แก้ว เริ่มต้นการสนทนาด้วยประโยคที่ว่า “กาแฟหอมไหม” “หอมดีค่ะ” แฟนผมตอบ พี่คนขาย ก็เล่าต่อว่า “เนี่ย พี่ไม่ได้กลิ่นอะไรมา ประมาณ 6 เดือนแล้ว” “อ้าว ทำไมล่ะคะ” แฟนผมถามต่อ “ไปหาหมอแล้ว หมอบอกพี่ว่า ถ้ากระทั่งกลิ่นกาแฟ ซึ่งถือว่ากลิ่นแรงพอสมควร ยังไม่ได้กลิ่น ก็มีปัญหาแล้วล่ะ แต่พี่ก็ไปหามา 2 รพ. กับอีก 1 คลีนิค แล้ว ยังช่วยอะไรไม่ได้” “ทำไมพี่ไม่เข้าไป รพ. ในกรุงเทพล่ะคะ” “อาทิตย์นี้หมอนัด ถ้าอาการไม่ดีขึ้น ก็คงจะเข้ากรุงเทพแล้วล่ะ” “ดีค่ะ หนูเห็นด้วย” แล้วพี่คนขายก็ยิ้ม พร้อมกลับหยิบกล่องนมสดขึ้นมาเทใส่แก้ว แล้วใช้ช้อนคนให้เข้าที่ก่อนจะเทใส่แก้วยื่นให้ 15 บาทค่ะ หลังจากดูดไปอึกแรก ก็ต้องบอกว่า อืมมมม อร่อยจัง แม้จะเป็นกาแฟโบราณ แต่การใส่ใจ ใส่ส่วนประกอบที่มีคุณภาพลงไปทำให้กาแฟแก้วนี้ ชื่นใจดีเสียจริงๆ จะว่าไป รสชาติยังดีกว่า กาแฟสดแก้วละหลายสิบในกรุงเทพทางแห่งเสียด้วยซ้ำไป

คนขายกาแฟหอมๆ แต่ตนเองกลับไม่ได้กลิ่น ฟังดูแล้วมันก็น่าทรมานไม่ใช่น้อยนะ แต่หากมองต่อไป พี่เค้าแม้จะโชคร้ายก็จริง แต่ความโชคร้าย ก็ยังพอมองเห็นความโชคดีอยู่บ้าง
– อย่างน้อยที่สุด เค้าไม่ได้เป็นโรคร้ายแรง ที่ทำให้ถึงตายในช่วงเวลาสั้นๆ
– อย่างน้อยที่สุด เค้าไม่ได้เป็นโรคที่ถึงกับทำให้ ทำงานไม่ได้
– อย่างน้อยที่สุด หมอไม่ได้บอกว่า จะรักษาไม่ได้ เพียงแต่ คงต้องใช้เวลา หาสาเหตุ และหาทางแก้
– และอย่างน้อยที่สุด หลังจากหายแล้ว มันจะเป็นเรื่องสอนใจ ตนเอง และผู้ที่ได้ยิน ให้สนใจดูแลรักษาสุขภาพ มากขึ้น

หากเรามองดูเพียงแค่ ความรู้สึกรับรู้ว่า โชคร้าย ชีวิต ก็จะดูเหมือนมืดไปเสียหมด แต่พี่คนนี้ ไม่ได้มองเพียงแค่ความโชคร้ายนั้น ไม่เช่นนั้น พี่เค้าคงไม่สามารถ ทีชงกาแฟ ที่ไม่เคยได้กลิ่นหอมของมัน อยู่มาจนบัดนี้ได้แน่ๆ เพราะมันคงทรมาน หากจะคิดถึงกลิ่นที่ไม่เคยไดัสัมผัสมาเป็นเวลานานๆ แบบนี้

ภาพเล่าเรื่อง

บันทึกเที่ยว บันทึกภาพ